STELLA ARTOIS E.A.

De omwentelende zee
Was jij dat niet?
Toen mijn blik die van jou ving
Ik was veertien

De zwarte rand onder
bij je ooglid
was de aanzet
Zeeblauw was ik

Ik voel de uitlopers
nog
Zie ze biggelen
De rouwranden

Het gras viel droog
De bomen vertakten zich nauwelijks
Ze braken af.
Bij elke storm

waande ik mij het oog
van de orkaan
En
sprong in de golven